Doei Bolivia, hallo Peru!!

Dag lieve luitjes,

we wouden al veel eerder weer een blogje de wereld in gooien, maar met ons drukke leventje komt het er maar niet van.. Maar vandaag is er reden voor een feestje: WE ZIJN PRECIES 2 MAANDEN WEG!

Na onze laatste blog zijn we nog even een kort dagje Iruya gaan bezoeken, een leuk klein stadje, maar behalve dat we zijn opgejaagd door een ezel hebben we daar niet heel veel bijzonders beleefd. Het was tijd voor ons 4e land: Bolivia. Dus volgepropt in een busje met locale bevolking gingen we de grens over naar onze eerste bestemming, Tupiza.

Aangekomen in ons hostel werd er snel duidelijk dat we vanuit daar twee tours zouden doen, eentje naar de welbekende zoutvlaktes van Uyuni en eentje naar de lokale paardenranch. Het paardrijden ging alleen iets anders dan verwacht. We gingen met volle moed heen, om onze liefde voor paarden wederom te vergroten! Toen we echter op onze paardjes stapten was de lol er snel af. Ze waren afschuwelijk. En onze 12-jarige gids maakte het ook niet veel beter. Emily´s paard werd wild, wou de andere beesten bijten en luisterde voor geen meter. 10 minuten volgehouden, toen met heel veel plezier van dat beest afgestapt en terug gewandeld. Sanne wou wel doorgaan, maar haar beest dacht daar iets anders over. De achtervolging werd ingezet en zonder vrije wil arriveerde zij ook terug bij de ranch. We besloten dat 5 uur paardrijden toch iets te veel van het goede was voor ons, we zijn terug gelopen en pizza gaan eten, een véél betere dagbesteding!

De avond voordat we de tour gingen doen zijn we met zijn allen uiteten geweest. Het was tijd voor een typisch Boliviaanse maaltijd, Pique Macho. Beetje jammer dat dit gewoon de plaatstelijke kapsalon was, maar dan wel iets lekkerder! Vroeg op bed, het was tijd voor de zoutvlaktes! Onze tour zou ons 4 dagen kosten, van Tupiza naar Uyuni. We gingen met totaal 3 a 4 jeeps, elke jeep gevuld met 5 man en een tourguide. Onze jeep bestond uit een zwitsers stel, Patrick en Linda (helaas moeten we melden dat we ervanuit gaan dat de kans vrij groot is dat ze nu al geen stel meer zijn..) en Katherina, de meest vreselijk duitser die je je voor kan stellen. Gelukkig zaten er nog toffe mensen in de andere jeeps, waar we savonds ons hart bij konden luchten! En mee konden lachen, ook niet geheel onbelangrijk. De tour was fantastisch. De natuur was geweldig, we hebben meren gezien in elke mogelijke kleur, gijzers op 5000m hoogte, semi-actieve vulkanen, struisvogels, honderden lama´s en het stoerste van alles; miljoenen flamingo´s!! We hebben in een hostel geslapen volledig gemaakt van zout (we hebben van de muur gesnoept, het was echt zout), we hebben onze auto 30x kapot zien gaan en weer gemaakt zien worden, de meest prachtige sterrenhemel gezien, een niet te beschrijven zonsopgang en vooral heeeeel veel zout. De zoutvlaktes waren echt een ervaring op zich. Overal waar je keek was zout, echt overal. Natuurlijk moesten we mee doen aan de traditie en was het tijd voor de foto´s (zie facebook haha). Samen met Zoe, Duncan en Craig zijn we los gegaan met onze camera. Het resultaat mocht er zijn, paar leuke fototjes! Nu vergeten we bijna het beste van alles; een of andere Roxanne uit Canada. Roxanne had een blokfluit. Dit is opzich al om te janken, bedenkend dat ze hem 4 dagen aan haar riem had hangen. Maar roxanne was een beetje gek. Toen we op onze laatste ochtend met zn allen aan het ontbijten waren op een eiland op de zoutvlaktes zag ze een lama. Een leuke witte lama met schattige strikjes aan zn oren, toen bedacht dat kind dat ze wel een leuk liedje voor hem kon spelen. Zat ze daar, recht voor de lama, een deuntje uit dr blokfluit te persen. Het was vreselijk, maar we hebben nognooit zo hard gelachen. Iedereen stond het te filmen, leuk voor later. Dat kind was gek, maar bedankt, gaan nogsteeds stuk als we eraan terug denken!

Na afscheid genomen te hebben van onze tour genootjes en een nachtje in Uyuni te zijn gebleven zijn we vertrokken naar swerelds hoogste stad, Potosi. De stad ligt op 4090m hoogte, dus ja, dat is best hoog haha. Een stad die emily niet snel zal vergeten. In de bus kwamen we drie zwitserse meiden tegen die dezelfde tour hadden gedaan als ons, dus besloten we het hostel maar te delen. Wat een topwijfen, we hebben ons kapot gelachen met ze. Savonds gingen we met zn allen op zoek naar een barretje, dat was me toch wat. We hadden eindelijk een bar gevonden, alleen toen we daar binnen kwamen werden we naar een soort kelder gestuurd. Het ´keldertje´ had 4 kamertjes, elk afgeschermd met een gordijntje. De muren waren bedenkt met rood tapijt en was rood verlicht. Het was hilarisch, maar waren toch lichtelijk teleurgesteld toen het bleek dat we nieteens een stripper konden bestellen haha ;)
Nadat de meiden weer waren vertrokken hebben we onze tijd doorgebracht met de meest fantastische Neil. Neil gaat niet snel vergeten worden hahah, want Neil en Emily zijn gezellig samen overvallen. (Sanne was aan het genieten van een dutje hahah, moet ook gebeuren). We liepen samen door de stad toen er plotseling 6 a 8 kerels aan kwamen. Ze grepen Neil bij z´n keel en gooiden hem op de grond. Hij werd volledig gefouilleerd, terwijl ik er een beetje machteloos bij stond te kijken. Nadat ze al zijn geld hadden afgepakt, een lachertje, want het was maar 30 bolivianos (€3), kwam er nog een vent naar mij toe om me heel vriendelijk te vragen of ik ook wat had. Ik mn zakken binnestebuiten gekeerd, leeg, hij heeeeel voorzichtig in de zakken van mn vest gevoeld, zat ook niks in, en toen zijn ze allemaal huiswaards gekeerd. Het waren de meest slechte overvallers die ik me voor kan stellen, want we hebben gewoon heel veel geluk gehad. Met de schrik vrijgekomen, en een stoer verhaal hahah.
PS. Om onze ouders nog even trots te maken willen we graag melden dat ons eerste museum bezoek ook een feit is. Het was zeer intressant maar we zullen jullie er niet mee vervelen, dit was puur om culturele bonuspunten te scoren!

We vonden het wel mooi geweest in Potosi, en zijn vertrokken naar de hoofdstad van Bolivia, Sucre. Want ja kinderen, Sucre is de officiele hoofdstad, niet La Paz! Het koste ons wel een drie uur durende taxi-rit waarbij denk ik 30x het nummer gangnamstyle voorbij kwam, maar Sucre was geweldig! Neil was trouwens ook weer mee, we konden nog geen afscheid nemen van elkaar.. We hebben daar een paar avonden doorgebracht met hem en een paar vrienden van hem uit australie. We hebben weer 4 nieuwe kaartspelletjes geleerd, hebben eindelijk leren schudden, hebben bitterballen gegeten in het Nederlandse café, zijn elke avond uiteten geweest, hebben de meest belachelijke film gezien die heel veel mexicaanse prijzen bleek te hebben en we hebben heeeel veel mojitos genuttigd. Maar wat moet je anders als je in het happy hour 2 super lekkere mojitos voor €1,80 krijgt... Want Bolivia is goedkoop, belachelijk goedkoop. En aangezien wij niet heel goed met geld om kunnen gaan hebben we hier heel erg van genoten! Oh niet te vergeten, we hebben dinosaurus footprints gezien!!! Hoewel dit het langste pad van dinosaurus voetstappen ter wereld blijkt te zijn, was dit voor ons lichtelijk teleurstellend, het waren niet meer dan een paar rondjes in een rotswand... Misschien hebben jullie het al door maar wij verdrijven onze teleurstelling vaak door gewoon ergens lekker te gaan eten, dus deze keer was dat niet anders! :D

Volgende bestemming; La Paz. Gearriveerd in la Paz kwamen we terecht in hét party hostel Wild Rover. De eerste avond hebben we echter zeer braaf kaartspelletjes en ranja genuttigd want..... de volgende ochtend was het de dag van the death road! De naam van de weg zegt het al; er vallen elk jaar tussen de 200 en 300 doden, waarvan tot nu toe minstends 13 mountainbikers. Dit weerhield ons er niet van om op ons fietsje van deze weg af te crossen. Al lieten de herdenkingskruisjes langs de weg je af en toe de rem wel wat verder indrukken, over de gigantisch diepe cliff een paar centimeter naast je nog niet gesproken... We hebben het overleefd!! Nouja, emily vond het nog wel nodig het zandweggetje head first een klein kusje te geven.. Gelukkig werd dit aan de bergkant gedaan en niet aan de kant van de cliff, dan had ze het niet meer na kunnen vertellen hahah. Wel slapen we nu elke nacht trots in onze nieuwe pyjama shirtjes met opschrift " I've got what it takes to ride down the world's most dangerous road".
Die avond was het plan om deel te nemen aan onze eerst pubcrawl (kroegentocht). We waren alleen helemaal gesloopt door de death road dus hebben het maar een kroeg vol gehouden. Als we de cocaine die de taxichaffeur ons aanbood hadden aangenomen hadden we het wellicht een paar kroegen langer uit kunnen houden, maar nu gingen we braaf naar ons bedje. Om toch nog een beetje van la Paz te zien hebben we een stadstour gedaan wat verrassend leuk was. We weten eindelijk dat de typische bolhoedjes die de vrouwtjes hier dragen gewoon een lang durende zwaar onpraktische mode is en dat de dode babylama`s die je op de markt kunt kopen op bouwgronden wordt begraven zodat de bouw voorspoedig gaat. Helaas is een babylama voor een groot flat gebouw natuurlijk niet genoeg, dus voeren ze zwervers dronken of ontvoeren ze zelf beschonken touristen en begraven ze die levend op de bouwplaats: CREEPY! Die avond dus veilig in het hostel gebleven waar ze zo slim waren om de tv kamer om te bouwen tot een tattoo/piercing shop (wees gerust wij zijn nog volledig inkt en metaal vrij). Wel hebben we dus de rest van de avond kunnen genieten van dronken mensen die de meest lelijke tattoages lieten zetten, met als hoogtepunt een kerel die nu een door ons uitgekozen tattoo heeft! Toch jammer dat we hem niet voor een roze lama wisten te strikken...

Tijd om weg te gaan uit het bizarre la Paz en wat rust te vinden aan het titicacameer. We kwamen terecht in een hippie hostel waar we voor 1 euro per nacht een prive kamer kregen. Super goedkoop, maar bij de prijs in begrepen zat de mening van de hippie´s over de zin van het leven, alles wat je op school leert is fout, shampoo en deo hoor je niet te gebruiken en tandpasta is slecht voor je creativiteit. Dus je kunt het ons niet kwalijk nemen dat als we terug komen we uit onze mond stinken, vet haar hebben, wiet roken en alles wat we op de middelbare school hebben geleerd uit ons geheugen verdrongen hebben, PEACE. Dit gekke oord dus maar ingeruild voor Isla del Sol (met alleen maar regen ipv zon), gelegen in lake titicaca waar we onze angst voor ezels hebben overwonnen en sinterklaas ons heeft komen bezoeken! We zijn verwend met enorm veel lama cadeau`s!

En nu zitten we in Peru en hebben we net misschien wel de meest geweldige dagen uit ons leven achter de rug! Vlak over de grens in peru kwamen we in het stadje Puno. We spraken er twee belgen, Toon en Jelle, en ze vertelden ons over hun machu picchu plan. Om dit wereldwonder te bezoeken heb je een paar opties; of je pakt de bus een dagje en je hoeft bijna niks uit te voeren, maar hebt het wél gezien, of je neemt een tour, betaald ongeveer 300US$, wandelt vier a 5 dagen, paardjes dragen je tassen en je eten wordt verzorgd. Of je gaat met een stel gekke belgen mee. Ze vertelden dat ze de route hadden uitgestippeld en van plan waren op eigen houtje de tour te gaan doen. Dat wil zeggen; rugzakje op, tentje en slaapzakje mee, eten voor 5 dagen, en wandelen maar! Wij vonden dit aardig avontuurlijk klinken, dus toen ze ons uitnodigden om mee te gaan hoefden we niet heel lang na te denken, ready to go! Ons gezelschap werd uitgebreid met nog drie anderen; Helen en Teal, en hun locale couchsurf host Camilio, die het ook wel eens tijd vond om voor het eerst in z´n leven machu picchu te gaan zien. En de jarige Logan niet te vergeten, die we halverwege de tour moederziel alleen hebben gevonden. Het was zwaar, heel zwaar, maar wauw, wat geweldig! De eerste dag was dodelijk, maar het kan ook wel een iets minder verstandige keuze te zijn geweest om de avond voor vertrek met zijn allen te gaan kingsen en maar twee uurtjes slaap te pakken... Het was echt prachtig, het landschap was overal weer anders, de bergen waren schitterend en het gezelschap was geweldig. Nadat we de eerste nacht met -8 in ons tentje hebben liggen bibberen waren we klaar voor dag 2, de zwaarste dag. Dit betekende minstends een kilometer in hoogte stijgen in een paar uur tijd. Een uitdaging opzich, dan te bedenken dat we vantevoren nog een stuk of 6 wilde stieren moesten passeren. Enig, hoop dat dat nooit meer hoeft. Aangekomen op de top waren we de meest gelukkige mensen ooit, want stiekem voelt het toch wel goed als je mensen inhaalt met alleen een flesje water, terwijl wij een tas van meer dan 12 kilo mee sjouwen. Tijd voor onze dagelijkse groepsfoto, en weer door, want we waren er nog lang niet. Nadat we onze dagelijkse 7 a 8 uur wandelen er weer op hadden was het tijd om de tentjes op te zetten en pasta met tonijn te eten, niks nieuws, dit hebben we elke avond gedaan hahah. Dag 3 was de dag waar we ons elke seconde op verheugd hadden, de hot springs!! Een natuurlijk zwembad van ongeveer 37 graden is werkelijkwaar verrukkelijk als je al 3 dagen niet hebt kunnen douchen maar je wel elke dag doodzweet. Het was zooo fijn. En we hebben twee kindjes de tijd van hun leven bezorgd toen we onze onderwater camera tevoorschijn toverden. Ik denk dat we wel 100x op de foto moesten, terwijl we hun op onze schouders hadden hangen omdat ze niet konden zwemmen. De fotos zijn niet echt mooi geworden, maar leuk was het wel! De voetjes even flink laten rusten, want dat hadden ze nodig, op naar de 4e dag. Deze dag hebben we een klein beetje vals gespeeld door een bus te pakken, maar 3,5 uur wandelen over een auto weg zonder schaduw leek ons niet het meest leuke om te doen. Na het eindstation van de bus hebben we onze wandeltocht weer voortgezet, we moesten het treinspoor naar Aguas Caliente volgen, het stadje bij de ingang van Machu Picchu. Ondanks dat dit de makkelijkste dag had kunnen zijn, viel het iedereen toch redelijk zwaar. De voetjes deden pijn, de schoudertjes vonden de zware rugzakken niet meer zo leuk, en iedereen was toe aan zijn of haar bed. Toch moesten we nog redelijk bij de les blijven om te zorgen dat we van het spoor afstapten zodra er weer een trein aan kwam. Ziels gelukkig aangekomen bij de camping, klaar voor onze laatste nacht, klaar om om 4 uur op te staan voor ons bezoek naar de eindbestemming: Machu Picchu.
Dus daar ging de wekker iets eerder dan gehoopt, in het donker de spulletjes bij elkaar gezocht, tandjes gepoetst en zo snel mogelijk naar de ingang gegaan, om te zorgen dat we de eersten zouden zijn zodra de poort open ging. Door de eerste poort, om vervolgens voor een kleine teleurstelling komen te staan omdat we nog anderhalf uur lang trappen moesten beklimmen. Daarom namen er dus zoveel mensen de bus omhoog... Met rode wangetjes en volledig uitgeput stonden we voor de tweede poort, te wachten tot we het echte machu picchu mochten betreden. En WAUW. Het was ge-wel-dig! Prachtig, schitterend, hoe je het maar wilt noemen. De zon op zien gaan over machu picchu was adembenemend, we hebben daar met alle plezier een paar uurtjes door weten te brengen. Super gaaf.

Onze belgjes hebben we uitgezwaaid, we genieten nu van onze rust en eten heerlijke sushi, om morgen naar Paracas te vertrekken, tijd om te sandboarden! (oke eerst nog 16 uur in de bus om daar te komen).

Nog maar een maandje, en dan moeten we het prachtige zuid-amerika helaas alweer verlaten... Tot die tijd gaan we ons hier nog even dood-genieten!


Aju de paraplu lieve vriendjes en vriendinnetjes, WE MISSEN JULLIE.